http://www.stihi.ru/2018/04/05/729
Пісаць я часта стала пра пустэльню.
Яна мяне як-быццам бы заве.
Калі душа, апаленай, астыне -
У пясках магніт жыццёвы наяве.
Сыду я з караванам на ўзыходзе,
За гарызонт, у памяранцавы світанак вед.
Са мною штось адбыецца ва ўзгодзе
Напэўна, рух планет...
Жадаю я прыроднай сілай насычыцца.
Хай усю мяне барханы паглынуць.
Мне ў выдмах будзе лепей заставацца,
Чым доўгі шлях шукаць і да сябе імкнуць.
У мінуўшчыну вяртацца я не хочу.
Пяскі дадуць загублены пакой.
Тут міражы і залатое неба ноччу
Сябе не адчуваю я пустой.
Сыду я з караванам на заходзе, браце,
Дзе зорны шлях мне лёгка адшукаць.
Калі душа жыве на аўтамаце,
Сябе ёй будзе лёгка ашукаць.
Перевод на белорусский язык