Раздарыла маладосць другім.
Аддала красу ўсю ім і цела.
І няма кахання, што хацела,
Смутку ёсць гаркавы едкі дым.
Стомленасць вакол тваіх вачэй
Павуцінкай тонкай прыгнятае.
Час бруіцца і жыццё знікае
Лісцем груш між восеньскіх начэй
Праз якія моўчкі ціха крочым.
Прадаюць люстэркі жахі нам.
Раздарыла маладосць вятрам,
Што гуляюць кветкамі абочын.
Я, таксама, быў адным з вятроў.
Буяным, юнацкім, непакорным.
Стомлены ад гуль, ужо я сонны,
Каб раздуць зноў полымя з вуглёў.
Каб гарэзніць хваляю марскою,
Філінам шаптацца ў тых лясах.
Зніклі сілы ў стомленых нагах
Сёння намазоленых да болю.
Раздарыла маладосць другім.
Я - таксама. Справа, вось, такая.
Зжоўклі кветкі. І зямля сырая
Стала дываном журбы, як дым...