РОЗДУМ ПАД ДАЖДЖОМ.
3 студзеня 1919
Хасэ Мора
Цалуе дожджык сад правінцыйны,
у лістоту ўсяляючы трапятанне мілагучча,
калі празрысты пах глебы вільготнай
раптам напаўняе сэрца сумам пякучым.
На гарызонце хмара рвецца нема.
Дыяменты пырсак нараджаюць бруі ліўня,
І беласнежнай пенай, нібы жэмчуг,
ззянне хвалі дрыжыць наіўна.
Смутак душы перадаецца цяпер,
і манатоннасць пяшчоты дыхае садам,
і паступова ўсё маё засмучэнне
сціхае ў шапаценні лісця ладам.
Сузор'яў рэха святлом у душу льецца,
і ўцякае, хаваючыся, цямрэча панура,
і калі я памру, душа прачнецца
ці змрок усе мае праглыне думы?
Сад пад дажджом спакойны. Ціха стала.
Пейзаж, што чысты, як сэрца, вільгаццю плёскае,
і трапятанне думак, душу мне засмучаючы,
падобна крылам галубіным, бліскае.
Выходзіць сонца. Лісце жоўтаслёзнай
нудой дзяцінства пырскае у старым гаі
пра мары ў каханні быць грандыёзным,
пра тую пару, калі танчыць дожджык,
дзе ветрык, бывала, безгалосы
кудзеркі Чырвонага Капялюшыка палошча…
Куды дзявалася казка? Я баюся
каханне губляючы ў раўчукі і лужы?
Няўжо, о Божа, пакуты ўсе развею,
як шоргат лісця, што тонуць у сцюжы?
І зноў, чую, ільецца дождж восеньскі,
і вецер гоніць аж імчацца цені.
Перевёл на белорусский язык Максим Троянович