Да Вясны ўжо не вернецца,
Неба блакіті і яркае сонца,
Од людскага вока атулілі,
Беласнежных хмар рукі-крылы.
Апошняе цяпло сышло травой засохлаю,
Той восенню і лістотаю жоўклаю,,
І будучыні - няўмольны бег,
На зямлю мокрую - кладзецца снег!
А вятры - не, што амаль не бывае!,
І ахіні фарбы - снег зачыняе,
Барвовыя, чорныя, ледзь жаўтлявыя,
Сумна - нязыркія, у палатне каравыя!
Апошняе цяпло сышло травой засохлаю,
Той восенню і лістотаю жоўклаю,,
І будучыні - няўмольны бег,
На зямлю мокрую - кладзецца снег!
І наступы змяркання, і - імга,
Так для душы запатрабуюць цяпла,
Што паляцела з восенню, заўгодна,
Гарэнню жыцця – такім неабходным!
Апошняе цяпло сышло травой засохлаю,
Той восенню і лістотаю жоўклаю,,
І будучыні - няўмольны бег,
На зямлю мокрую - кладзецца снег!
Студзень 2018