Зазірні ў мае вочы. Няўжо ты пабачыш у іх
Ту бязьдумнасць істоты, што жаліць руку даючага?
Успрымай жа мяне не навобмацак, дык на слых.
Я цярплівым чаканнем да горла ўжо атручана.
І на простым пытанні: “Чаму не ліецца сьмех?”
Завісаю ўсім цяжарам спробы сьпяваць, смяяцца.
Ды няўжо гэта Бог, па кішэшях тасуючы “грэх-ня грэх”,
Ад любові нам раіць заўсёды адно ратавацца?