На хвалях маленькай рачулкі
пад мукамі дзень паміраў,
упаў ён туды надвячоркам
і восені казкі шаптаў.
Аб'едзены быў цемнатою,
безпраўны
знясілены - жах.
Эмоцыі плёскаў парою:
- на радасць і гора мастак.
Зыходзіць ...Зыходзіць са сцэны,
як трагік, не выцершы слёз.
Цяпер ён маленькі, мізэрны
і вецер насоўку прынёс.
Ваш дзень памірае...Глядзіце!
Пабудзьце вы з ім да канца,
магчыма, зрабіў ён адкрыцце,
мужчыну з ляноты юнца.
На хвалі маленькай рачулкі
бліскучаю плямай ляжаў
той дзень, кукаваннем зязюлькі
прытомнасць журбою ўзарваў.
* * * 12.11.2017 г.
Оригинал здесь.
Ваш день...
На бледном запястье заката
мучительно день умирал,
скатился в долину покато
и осени сказки шептал.
Он был темнотою объеден,
бессилен,
бесправен, курьёз!
Но не был эмоцией беден:
на радость и горе был спрос.
Уходит...Уходит с подмостков,
как трагик, слезы не смахнув,
теперь он не больше напёрстка,
а ветер слезинку ту сдул...
Ваш день умирает... Смотрите!
Взгляните в подобье лица.
Возможно, он сделал открытье,
мужчину из лени юнца.
На бледном мизинце заката
карминным пятном возлежал
тот день, что с глазами утраты
сознанье печалью взорвал.
Светана.