Шапэн лунаў дыханнем гукаў
і ў сэрцах месца не пытаў.
У сваёй святасці магутнай
з зямлёю сувязь разарваў.
У бок адходзіла звычайнасць,
так гукі музыкі плывуць
Паверыў кожны, што ён вечнасць,
і толькі ў ім яны жывуць.
Надломленасць і боль душэўны
ліліся ў вечар незямны.
Была тут тайна, смутак пэўны,
што ноты, як вянок плялі.
Эцюд, што плёскаў болем птушкі,
над замкам плыў - на павадку
прывёў з сабою Венеру-зорку
і месяц - падаў што ў раку.
* * * 31.10.2017 г.
Оригинал здесь.
Автор Светана.
Шопен и вечер
Шопен влетел дыханьем звуков -
в сердца ворвался не спросясь.
И в торжестве своём великом
парил, порвав с землёю связь.
Он раздвигал обыкновенность,
лепил из шума чудеса.
Поверил всяк в свою нетленность
и в то, что музыка - дитя.
Надломленность и состраданье
пролились в вечер неземной.
Творец гармонии печальной
вслед фа-минор махнул рукой.
Этюд плескался болью птицы,
над замком плыл, на поводке
привёл стыдливую девицу -
луну в сиянье-ободке.
Светана.
https://youtu.be/VbBN4fJtbUE?si=f19_pZAnnX-S8BYI