Бел. мова
Іду з гасціны крокам,
Не тое што-б бадзёрым,
Рагочуць жабкі голасам ,
Ад цемры паўшалёным.
Хацеў бы счасце зведаць,
Я –б жыў у балоце добрым .
Но што зашмат – не вельмі !
Каб радасць адчуваць,
Раз , два , но не, не болей,
Напіцца трэба вусмерць
І ў брудзе пабываць .
Но не набыць прыгнёту ,
на ганьбу - сумаваць ,
каханне справа шчырая ,
на плакаць і спяваць .
Адсоткаў сто - Прынцесса ,
мая сядзіць ў багне ,
но сэрца не прымусіш ,
яно гарыць ў агне .
Блішчаць тупые стрэлы,
каб не забіць “ любоў “,
жыве хай мая любая,
немерана гадоў !
Каб пела гаспадарка ,
ўсе гусі , парсюкі ,
ды гаварылі праўду, індычкам індыкі :
Што сонца спіць за лесам -
вядома, усім вядома,
як я, калі падпіты,
пад плотам, ці за клуняй,
але не ўложку дома .