Пока не замели суровые метели
Прошедших летних дней последние следы,
Увидимся давай в осенней той аллее,
Потом не возвратим тот миг ни я, ни ты.
Пускай напомнят мне любимых глаз соцветья,
Струн-памяти напев под тихий листопад,
Как волосы твои ласкал полночный ветер
Так нежно и давно, почти-что жизнь назад.
И месяц, может быть, посветит, наблюдая,
Как раньше, как тогда…в последний раз уже
Нам, промелькнувшим там, за самым неба краем,
Прекрасною мечтой средь звездных миражей.
**************
АЛЕКСАНДР НАУМЕНКО."Вераснёвы сум." http://vershy.ru/content/verasnevy-sum
Пакуль не замялі зімовыя завеі
мінулых летніх дзён апошнія сляды,
сустрэнемся ізноў на восеньскай алеі,
бо з будучыні мы не вернемся сюды.
Дзе нагадае мне вачэй тваіх суквецце
(струн-успамінаў спеў з падзякай успрыму),
як валасы твае ўначы прылашчыў вецер
пяшчотна. То было амаль жыццё таму.
І месяц, можа быць, апошні раз зайграе
святлом сваім маўкліва. Як раней, калі
мы прамільгнулі недзе там, за небакраем.
Цудоўнай мараю ўздоўж зоркавых далін.