Зноў згусціліся над хатай
Хмары чорныя як смоль,
Грукатала ўсё неба
І маланак біў агонь.
Бушавалі ўсе стыхіі,
І Зямлі ўжо чутны стогн,
Але мы яго не чуем,
Бо папалі ў палон.
Мы Зямельку не галубім,
Прычыняем толькі боль,
Яе душу мы загубім,
Калі будзем сыпаць соль.