Слова мои и Teofil Lenartowicz.
Расла каліна з лістом шырокім,
У лесе над сінім, расла патоком,
Туманы - піла, расу збірала,
У травеньскім сонцы лісце купала!
Былі ў ліпені – каралі чырвоны,
У тонкія галінкі – валасы сплецены,
Як маладзіца, круціла касой,
У чыстай вадзе мілавалася красой!
Вецер каліначке чухаў уласы,
Вочы яна мыла кроплямі расы,
Пры той каліне, не для гульбы
Яся жалейкі рабіў із вярбы.
І выводзіў ён так сумныя трэлі
Як над калінаю гады ляцелі,
І напяваў што то:"дзена, і дана"!
Так па расе, галасіста і рана!
Лісця свае каліна распускала,
І як нявеста Ясю чакала,
Восень прыйшла дні лядоўнямі сталі ,
Ясю ў магілу, пад крыж той паклалі!
Відаць яна Ясю моцна кахала,
Што ўсю магілку лісцям заслала!
Пацеркі зніклі , сарвала касу,
І, - там назаўжды страціла красу!.....
Rosla kalina z lisciem szerokim,
Nad modrym w gaju rosla potokiem,
Drobny deszcz pila, rose zbierala,
W majowym sloncu liscie kapala,
W lipcu korale miala czerwone,
W cienkie z galazek wlosy splecione,
Tak sie stroila jak dziewcze mlode
I jak w lusterko patrzyla w wode.
Wiatr со dnia czesal jej dlugie wlosy,
A oczy myla kroplami rosy,
U tej krynicy, u tej kaliny,
Jasio fujarki krecil z wierzbiny
I grywal sobie dlugo, zalosnie,
Gdzie nad krynica kalina rosnie
I spiewal sobie: dana, oj dana,
A glos po rosie lecial со rana.
Kalina liscie zielone miala
I jak dziewczyna w gaju czekala,
A gdy jesienia w skrzynke zielona,
Pod czarny krzyzyk Jasia zlozono,
Biedna kalina snac go kochala,
Bo wszystkie swoje liscie rozwiala,
Zywe korale rzucila w wode,
Z zalu stracila swoja urode.
27.08.2017