Давайте будем слушать тишину!
Она – простое счастье и земное.
Все чувства, устремившись в вышину,
Встречаются с небесной красотою.
И будет чистотой душа полна,
И утреннею свежестью искриться,
Как зимний воздух на исходе дня,
Хрусталь росы на листьях медуницы.
Как жизни смысл наперекор беде
Средь шумных голосов и резких звуков,
Как пониманье жизни в суете,
Сама - святая правда и наука.
Так трепетно блаженна ты одна.
И в душу, как любовь, тебя приму.
Желанна, как свобода,
Ти – ши – на …
Давайте будем слушать … тишину.
перевод с белорусского
Долбікава Лідзія Дзмітрыеўна
Давайце слухаць цішыню
Давайце будзем слухаць цішыню,
Бо яна — шчасце наша, простае, зямное.
Пачуцці ўзносяцца ў нябёсы, у вышыню,
Kaлi сустрэнешся, звычайна, з цішынёю.
У куточкі патаемныя душы пральецца чысціня,
Як летні свежы ранак пасля ночы з навальніцай,
Цi як марознае паветра ўзімку, на зыходзе дня,
Цi як расы крышталь на кветках медуніцы.
Як вечны сэнс жыцця, як лек ад шуму i парокаў,
Ад шматгалосай, гулкай мітусні,
Як разуменне поўнае зямных вытокаў,
Святая праўда без хлусні,
Такая трапяткая асалода, жаданая, як воля,
Цішыня...
Давайце будзем слухаць... цішыню.