Кожух

Лева-С
В.П. Некляев   
 
   Кожух


Я из одежды детской вырастал
Быстрей, чем травы летом вырастали
Да не в упрёк, был рост не по годам
Обновки ж мне годами не справляли

Ну, что пошьёшь с лохмотьев от войны?
И где в деревне, обобра`ной гроши?
А дед работал в поле, чтоб были`
Нормальная еда и рост хороший

Как ни зима, привычная беда,
Ну, что одеть, чтоб холод не тревожил?
Молчал я злобно: добрая еда,
У Лёньки у соседского, ведь тоже,

Но у меня залатанный кожух,
А Лёньке на зиму, справляют новый
Мой дед вздыхал, переводил свой дух
Сказал: у Лёньки батька образцовый

И председатель, с нашим не ровняй
Килатый, - говорил я - злой, бесстыжий,
А председатель, завтра могут снять,
Он рыжий, пьёт, у нас не любят рыжих!

Им счастье чёрт колдует на рожнах,
Ведьмак им масло льёт в маслёнку...
Патроны мы искали в блиндажах
И тут лимонкой и убило Лёньку

Его отец, от пьяных слёз опух
И вечером, поминками добитый,
Пришёл, принёс под мышкою кожух
И кинул: На, хоть не тебе пошитый!

Я закричал, я врос плечами в печь,
Боялся кожуха того коснуться
А он своё: возьмите, это ж вещь
Возьмите, люди, ну, возьмите, людцы...

Крик онемел, в глазах моих темно,
Опомнись, ты, – соседи в спину били,
А он сваё: хороший кожушок,
Примеряйте, на вырост Лёньке шили

Тебе, пожалуй, будет в самый раз,
Ты ростом взялся – во, какой ты вышел
И белый свет передо мной погас
Дед утром плакал: молодчина, выжил

Я выжил, мне достаточно рубах
Грохочут на мостах годов вагоны
Я помню Лёньку и в кошмарных снах
На кожухе лечу его исконном

И Лёнька мне из звёздных завирух
С той дали, что названия не знает
Кричит: Отдай, отдай, отдай кожух...
И с каждым сном, всё ближе подлетает

-------------------------------
В.П. Някляеў

   Кажух

Я вырастаў з дзіцячых апранах
Хутчэй, чым травы ў лета вырасталі
Ды, не ў дакор, узрос не па гадах
Абноўкі ж мне ў гады, абы спраўлялi

Ну, што пашыеш з лахманоў вайны?
Якія ў вёсцы зрабаванай грошы?
А дзед бухторыў, ў полі каб былі
Не кепская яда і рост харошы

Як ні зіма, дык звыклая бяда,
Што апрануць, каб холады агораць?
Маўчаў я злосна: добрая яда,
У Лёньки ў суседняга не горай,

Але ў мяне палаплены кажух,
А Лёньку на зіму спраўляюць новы
Дзед ўздыхаў, дзед пераводзiў дух ...
Казаў: у Лёньки бацька не вясковы

І старшыня, з тваім не параўнаць
Кіла ў яго - казаў я – сквапны, хiжы,
А старшыня, дык заўтра могуць зняць,
Ён рыжы, п'ье, у нас не любяць рыжых

Ім шчасце чорт варожыць на ражнах
Вядзьмак iлье алею ў маслёнку...
Патроны мы шукалі ў бліндажах
І тут лімонкай і забіла Лёньку

Ягоны бацька з п'яных сльёз апух
У вечары, памінкамi дабіты,
Прынес да нас пад пахаю кажух
I кінуў: На, хоць не табе пашыты!

Я закрычаў, я ўрос плячыма ў печ
Да кажуха баяўся дакрануцца
А ён свае: вазьміце, гэта ж рэч
Вазьміце, людцы, ну вазьміце, людцы...

Знямеў мой крык, паплыў у вочы змрок
Адчуйся, ты - суседзі ў спіну білі,
А ён свае: харошы ж кажушок,
Прымерайце, на выраст Лёньку шылі

Табе бадай, што будзе ў самы раз
Ты ростам ўзяўся - вунь, які ты выйшаў
І белы свет перада мной пагас...
Дзед з ранка плакаў: малайчына, выжыў

Я выжыў. Мне хапае апранах
Грукочуць на мастах гадоў вагоны
Я помню Лёньку і ў жахлiвых снах
На кажусе лятаю на ягоным...

І Лёнька мне з міжзорных завірух,
З той далечы, што назвы ўжо не мае
Крычыць:Аддай, аддай, аддай кажух ...
І з кожным сном бліжэй ён падлятае


Прашу прабачэння ў аўтара, за некаторыя недакладнасці,
верш успрыняты на слых, напісаным яго не бачыла.