Танчэй цябе , ну можа , толькі ноч ,
якой распавядае салавей :
- Якая у таямніцы благадаць !
Каханне дорыць нам хвіліны шчасця ,
каб потым цэлы век , без шчасця сумаваць .
А прыйдзе раніца , з нябес ізноўку песня льецца .
То ужо жаўрук , ад лёгкіх думках , у вышыню імкнецца .
Сядзіба мроіцца , пах хлеба , ранішні туман .
І клёкат буслічыхі мілагучны - што шукае пары .
Каханне адкрывае зрок , і слых , і сэнс ,
Ўсе фарбы , гукі , мовы усякай божай твары .
А сонца ужо смаліць , што аж аблокі пабялелі.
Апанавала прага. Гарачы пыл з - пад босых ног.
У альшыне , у цяньку , мне прахалоду прыбярог .
Калі амаль загінуў ад спякоты ,
Пачуў крінічкі голас - у цішы званочак,
Пачула што іду і радасней гурчыць ,
Сцюдёная у гарачы дзень , ад смагі бараніць.
Ды кліча - забаўляе слых , бы на віолцы грае :
- Ты пі , як пацалунакі дорыш – наўздагон ,
Спявай сусвету , што спякота ,
рады не дала лішыць жыцця .
Дастань із торбы скібку хлеба ,
Як мала дзеля шчасця трэба .
А сонцу мроіцца , што я ўжо дома,
Бо на аблОках пачывае нерухома .