Спякотны iзышоў на вечар дзень,
I ля плiты, рыхтуючы вячэру,
Яна ня бачыла , за шыбай прашмыгнула цень,
Бо брала ўсё на веру цi - ня веру.
У хаце, з жыхароў, не толькi абразы,
Ясчэ жыве сласлiвая кацяра.
Жыве лагодны дух яе цяпла .
I рухаецца ноч нiбы тa хмара.
Ў вячорку Зорка, у Небе, не дае спакою,
I нават на пярыне не заснуць,
Бо толькi мроiць аб сваей пясчоце,
Уласлiвы Божа адкрывае пуць.
Яна не ведае нiчога аб каханнi,
Цукрова млее ружавы жывот,
I шэпчуць вусны - спiць лагоднае дыханне
Ледзь прыадкрыты мяккi рот…
Ноч распусцiлася і згаслi Зоркi,
Каровы рухаюцца у поле i нясуць малачны пах,
I толькi, быццам счасця накiрунак,
Бы голас малага Анёла у Нябесах,
Спявае нiкoму нябачны птах.