Молчат эти руки,
молчат эти очи,
закрыта душа, будто двери.
Я верю тебе,
как молчанью и ночи,
как тьме и безмолвью,
не верю.
Пусть разные тропы
нам в жизни знакомы,
я снова хочу их измерить.
Я верю тебе,
будто первому грому,
как первому грому,
не верю.
Ты звонко хохочешь,
как блики в колодце.
Нужна ты мне - понял теперь я.
Я верю тебе
всей душою, как солнцу...
Тебе я, как солнцу,
не верю.
Ян Таіроўскі. Загадкі маёй душы. Пераклад
Максім Траяновіч
Маўчаць твае рукі,
маўчаць твае вочы,
душа, бы зачынены дзверы.
Я веру табе,
як маўчанню і ночы,
як цемры ў маўклівасць
не веру.
Хай розныя сцежкі
ў жыцці нам знаёмы,
жадаю іх вымераць.
Веру табе,
нібы першаму грому,
як першаму грому,
не веру.
Ты звонка рагочаш,
як блікі ў студні.
Патрэбна ты мне – зразуаеў зараз я.
Я веру табе,
нібы сонцу ў грудні…
Табе я, як сонцу,
не веру.