Нешта сеньня я сам не свой:
Да сьвітанку ня мог паснуць.
У галаве марных думак роя
Невядома куды вядуць.
Я зірнуу - сьціплы горад сьпіць
Трызнай выклянчыўшы свой хрост.
Паліто абмачыўшы дождж
Ен, таксама мо, мае ўзрост.
Апрануўся й выйшаў у двор,
Вір паветра удыхнуць у сабе.
Хто наяўна ня мае гост
Паміраць таму ў барацьбе.
Разумееш, чаму мы е?
Гэты сьвет усяляк стаіць:
Але зноў Беларусь стае
Воінаў сьвету сваіх храніць...
Ссылка для донейшн автору:
https://money.yandex.ru/to/410015230776817