Памяць

Ирина Дарьина
Тепло и глаза через ночь,
И светлая тишина
И даже не странно – спокойно в пути.
Родилась история
Новой, опасной, неясной, живой
и желанной.
Родной…
И всё не банально,
А неяк iмклiва,
I з жарсцю пяшчота звiлicь
Завiрухай цi ветрам павольным
Варушаць мае валасы.
Навошта? Не. Ня тое пытаньне.
Ня трэба наогул пытацца,
ня трэ…
Бо ёсьць, як сусьвет,
Гэты цуд у ягоных цаглiнках,
У адценьнях жыцьця без адказау,
Без спрэчак, iлжывых шляхоу.
Гэта ёсьць у iмгненьнi
Тваёй насалоды,
У адчыненых зноуку дзьвярах.
Гэта – ветразь цi гораду сум.
Цi чаканьняу знянацку сустрэтых
Туга патаемных глыбiнь.

Я жартую, я плачу, я сьплю,
Я шукаю. Дзе далонь
Са знаёмаю мапаю рыс?
Такая цёплая гэта далонь…

11.07.2003г.
---------
Стихотворение так и родилось - на двух языках...