Из белорусской поэзии, Иван Лагвинович, ч. 3

Вик Беляков
страничка Марианна Давиша http://www.stihi.ru/2012/06/24/6949
Из книги "Палыновыя кветкі"

 ЦІХАЯ ВЁСКА

Ранак зімовы вочы расплюшчыў:
сьветла ад сьнегу і белі бяроз.
Па ціхай вёсцы ў ботах рыпучых
гаспадаром пахаджае мароз.
Ён тут цяпер брыгадзір, участковы,
стораж, які правярае замкі...
Трыццаць сем хат, пяцісьценак сасновых,
а над васьмю толькі ўюцца дымкі.
Век дажываюць дзедкі ды бабкі,
сыплецца ўжо, як і з хат іх, труха.
Рэдка вылазяць з будак сабакі,
бо ім няма на каго пабрахаць.
Сем кіламетраў да магазіна,
а да райцэнтра – дзесяць яшчэ.
Ціхая вёска ціхай сьлязінай
зь ціхага краю ў Лету цячэ...

     НА ДВОРЫШЧЫ 

Памяці зьніклых хутароў

Ён дамоў праз трыццаць гадоў
прыблукаў з далёкіх краёў.
Дзе сяліба колісь была –
адзінока груша цьвіла.
Воблачак, бы з коміна дым, –
над пячным грудочкам рудым,
над змарнелым полем пустым,
над зьдзічэлым гаем густым.
На падворку весьняга дня,
кепку зьняўшы, грушу абняў.
Млосна пацямнела ўваччу,
калі з кроны голас пачуў:
–Ты ж мяне на сьвет спарадзіў,
на зямлі бацькоў пасадзіў,
а пакінуў – асіраціў...
Дзе ты гэтак доўга хадзіў?


ПАРАНЕНЫ ВЕЦЕР

Вецер бяздомны
разьбіў аб сьцяну галаву
і, непрытомны,
пад клёнам упаў на траву.
Хто вінаваты?
Гаворка цяпер не аб тым.
Чулым медбратам
рамонак сьхіліўся над ім.
Я забінтую –
мы дзеці зь ім долі адной.


БО Я СПАЗНАЎ

З цыкла “Спакусьніца”
Мы падзялілі наша неба,
дзе жаўранкі і жураўлі...
Вазьмі сабе акраец хлеба,
што разам зьесьці не змаглі.
Ідзі!.. Мне трэба сьлёзы ўцерці,
бо я спазнаў ужо з табой

каханьне, большае за сэрца,
і, большы за каханьне, боль...
Калі ўпаду я –
паплача хоць ён нада мной...

Істочник - kamunikat.org›halounaja.html?pubid=19154

Поэтический перевод с белорусского:

Тихая деревня

Зимним утром раскрыл глаза:
Светло от снега и белизны берёз.
По тихой деревне в скрипучих сапогах
хозяином проходит мороз.
Он здесь сейчас бригадир,участковый,
сторож,проверяющий замки…
Тридцать семь домов,пятистенок сосновых,
но только над восьмью вьются дымки.
Век доживают дедки и бабки,
отряхиваются они,как дома от трухи.
Редко вылезают из будок собаки,
не слышно их брехни.
Семь километров до магазина,
а до райцентра – десять ещё.
Тихая деревня тихо слезу скинула,
с тихого края в Лету течёт…

На дворе
Памяти пропавших хуторов

Он домой через тридцать лет
прибыл из далёких краёв.
Где хутор некогда был –
одинокая груша цветёт.
Облака,как из трубы дым,-
над печными рыжими кочкам,
над заброшенным полем пустым,
над одичавшими рощам густым.
 Во дворе весеннего дня
кепку сняв,грушу обнял.
Потемнело в глазах,
когда из кроны голос услыхал:
- Ты же меня на свет породил,
в землю отцовскую посадил,
а оставил – осиротил…
Где ты так долго ходил?

Раненый ветер

Ветер бездомный
об стену разбил головУ
и,без сознания,
под клёном упал на траву.
Кто виноват?
Речь сейчас не о том.
Чутким медбратом
ромашка склонилась над ним.
Я забинтую –
Мы дети одной доли с ним.

Потому, что я познаю
Из цикла «Спакусьница»

Мы разделили наше небо,
где жаворонки и журавли…
Возьми с собой кусочек хлеба,
что вместе съесть мы не смогли.
Иди!.. Пока я вытру слёзы,
Ведь я познал с тобой
любовь,затронувшие сердце розы
и, больше любви, боль…
Коль упаду я –
Поплачет кто-то надо мной…