Распаліла ранак сцюжа.
З самых прыцемкаў рання.
І здалася самай дужай
Яе снежная гульня:
Асвяціла вулкі: стужкай.
I з крупой на зямлю.
Правалілася за юшкі,
Быццам зернем утаплю...
І мяло, гуло да мроку,
Ды круціла, ды нясло...
І ўсё - навідавоку
Хібай некаму, назло.
Ды рыпелі ліпы-дрэвы.
Ды згіналіся лясы...
Колькі моцы, думак трэба
Сыпаць знекуль, - дзе вазы?!