Ох, зіма! лягла на хаты.
Усміхнулася упрытой.
Я ў адказ прасіў спагады,
Бо заручан быў, а ёй...
Прыляталі птушкі лесу.
Пелі песні ля вакна!
Я ссылаў іх зноў, да лесу,
Бо лясная іх вясна...
І суседзі неслі бутлi.
Прысмак клалі і - за стол.
- Не, суседзі... Я не буду.
- Сэрца камень? чэрствы дол?!
Мабыць! сэрца разумела,
Што неспраўджаны мой лёс.
Мабыць, сэрца нават млела.
Толькі недзе, ля нябёс...