Твае вочы, твае вусны,
Твае пацеркі душы
Нагадалі мне пра Музу,
Мне, у снежаньскай цішы!
Узгадалі пра К а х а н н е,
Расказалі, што і ты
Часам бачыла спатканні -
Малявала іх масты...
Мая Муза, маё шчасце,
Як магу табой не жыць?!
Я зірну ў вокны часам.
Мо там сцежка, каб лучыць.
Ты вандруеш, мая панна:
Шчочкам чырванню палаць.
І смяешся, i жадана, -
Сэрца! - промні выкрамсаць!..