Што больш балюча: шчырасць ці маўчанне?
Што лепш: ня мець эмоцый бо чаканне іх?
Праўдзівыя ці гэтыя пачуцці або чарговая дурнота?
І ведаць не хачу. Але няма мне месца і няма спакою.
Я лішняя ўсюды, як быццам памылілася перонам,
І зараз еду ў невядомасць без білета і ў чужым вагоне.
Трымаю з трапятаннем рукі, што грэць павінны не мяне.
Гляджу ў вочы, але бачу толькі здраду, не каханне.
І на пытанне: навошта ж табе я, бяскрылая, пабітая жыццём,
Ты не прыдумаеш адказ, што задаволіць мяне змог бы.
І так звыкла, што ўжо амаль прыемна быць адной.
Са мною боль. І кафеін, і нікацін, і алкаголь.