Не працуе кран ў кватэре,
Кожнай кроплей дах руйнуе.
Думка мабыць мяне зжэрэ,
Цалаваную, дурную…
Са струменчыкам iльецца
Песня старая бабулi.
Подых рваны, грукат сэрца.
А з далечы – «Гулi–гулi…»
Клiчыць гоманам птушыным
Монахромнае дзяцiнства.
Час прыйшоў, як нарадзiны!
Час адчуць с зямлёй адзiнства.
Крычыць у хаце адзiнота
I дурнота льецца потам.
Выпью трошачку гарелкi.
А падумаю я – потым!