* * *
Адзінокая зорка сустрэла ля роднае хаты.
Месяц вокам з-за хмары міргнуў і схаваўся: ”Прабач”.
Палыселы каштан у траву скінуў дзетак багата,
Прытуліўся галінкаю бэз. Супакоіў: “Не плач!”
Вецер злізвае з твару салёныя пацеркі-слёзы.
І стаю. Сірата. І шукаю святла ў акне.
Не гарыць. Цемната. Не таму, што прыехала позна.
Не чакаюць. Не стрэнуць… Ні мама, ні тата мяне.