Да вуснау тваiх я рукой дакрануся,
Задумлiвы позiрк кiдау ты не раз.
Прабач за натхненне, я больш не вярнуся,
I вецер журботную песню спявае пра нас!
Твой позiрк мауклiвы, зардзелы мой твар,
Каханне не дзiва, а усе ж страпянецца,
i сэрца згарэла нiбы у пажар...
Вугольчыкам золкiм, хоць тлее здаецца.
Яскравай усмешкай няхай застанецца,
На вуснах мауклiвых адзiнных у жыццi.
Пккутлiвы лес на да мною смяецца,
Прапаноувае счасце на свеце знайсцi.
За iм бы я птушкай у неба узляцела .
Спужалася раптам, што крылы малыя.
Кахання з палыном сама захацела...
Вугольчыкi у сэрцы гараць як жывыя!
08.08.2012 год.в.Рэдкавiчы
Аутар: НЕСАН Л.А.