Іду зжаўцелай паперай пяску да мора,
Капытамі б’е ў галаву мне сонечны конь –
Баюся, што ўспыхнуць магу, згарэць, бы порах,
Тады не ўратуе і ўзнятая ўвысь далонь.
У пральнай машыне мора круцяцца мары,
Змывае вада сумненні і плямы праблем…
А з шумай марской сыходзяць думак пачвары,
Пакінуўшы мора, як самы галоўны мем.
Зацішша ў душы, на Балтыцы аж пяць балаў,
Баранчыкі хваляў зблыталі з пашаю пляж…
Напэўна, морам-хірургам, хутка і ўдала,
Завершаны будзе мозгу майго дэмантаж.