Каля люстэрка...

Журавушка 1
(жарт)

Каля люстэрка я прысела,
Памацала крыху разрэз.
Праверыць нібыты хацела,
Якая я і з ім - і без.

А сэрца радасці ўсё просіць.
Так хочацца ва ўсю запець.
Ды часта кнігаўкай галосіць:
- Няма чаго сюды глядзець.

Туга кранула зноў за плечы.
Так ціха, быццам незнарок.
- Дзе ж прыгажосць твая, дарэчы?
Ці твару дадзены аброк?

Я пасміхнулася: "Нікога! -
Гарчынка толькі на губах.-
Адкуль чакаць яшчэ падмогу?
Люстэрка, пэўна, у гадах."

І водар лета гаркаваты,
Жытоў паспелых не відаць.
Вярнуцца б зноў у спелы травы,
Юнацтва з зоранькай абняць.

А ў душы ад сэрца цесна,
Ды ведаю я сэнс такі:
Калі каханне дорыць песні,
Дык "плакаць" неяк, не з рукі.

***
Спасибо большое поэтессе Любови Григорьевой
за прекрасный перевод текста!

Возле зеркала я присела,
Декольте пощупала разрез.
Проверить просто захотела,
Как я и с ним - и без.

А сердце всё радости просит,
Так хочется в голос запеть!
Да чибис часто пророчит:-
Нечего тебе сюда смотреть.

Коснулась плеч своих снова я,
Так тихо, будто ненароком.
Кстати, где красота твоя?
На лице отразилось упрёком.

Улыбнулась, пряча тревогу,
Ах, как горчит на губах!
Откуда ждать мне подмогу?
Зеркало, видно, в годах.

Лета деньки золотые,
Созревшей ржи не видать.
Вернуться бы в травы хмельные,
Чтоб юность с зорькой обнять.

От сердца в душе так тесно,
Смысл слов давит виски:-
Если любовь дарит песни,
Так "плакать" мне не с руки.