Жораў белымі крыламі ўзмахаў
Над квітнеючай садам зямлёй
Разгарнуўся на полем, раллёй –
Да саламяных вяртаецца дахаў!
Толькі дзе яго сябры? Дзе клін?
Не відаць з-за аблок ні аднога.
І маўчыць разблакітная неба дарога...
Ён адзіны вярнуўся да родных мясцін.
Там, дзе хата драўляна стаяла,
Белы попел ляжыць на двары.
Пер’ем у ночы на глебе сляды.
Цемра душу і сэрца забрала,
Як у смерці ашчэр! Цішыня,
Мір з вясною прыйшоў, і ў асколках
Адбіваецца неба ў вясёлках,
Быццам рэшткі былога жыцця...
2000 г.