А цi ж гэта сон?
Бачу сон - бацькоўская хата,
Завiхаецца мацi ля печы,
На стале ўжо ўсяго багата
Ў вокны стукае сiнi вечар.
Робiць мацi хутка i лоўка,
Глядзяць ласкава родныя вочы
Абвiваюць косы галоўку,
Тонкi стан – ну зусiм дзявочы.
А у хаце утульна i цепла,
Па сцяне млява поўзае муха,
Што з таго, што за вокнами цёмна,
Па вясне ж не пяе завiруха.
На подворку чутна гамонка,
Зарыпеў журавель каля студнi,
То гамонiць мая старонка,
Дзе жывуць мае родныя людзi.
Вось i бацька з працы шыбуе,
Ззяе ўсмешка на твары матулi
Зараз зойдзе, яе пацалуе,
А затым i мяне прытулiць.
Але што гэта? У хату ўварваўся
Слуп агню i чорнага дыму,
Чыйсцi енк: «То Чарнобыль ўзарваўся»,
Застагнала мая Радзiма.
Вёска гiне, родная хата
Запалала да самага даху
I пад крык свой: «Ратуй мяне, тата!»,
Прачынаюся з болю i жаху.
Гэты сон не дае мне спакою
Ў красавiцкiя ясныя ночы
I, напэўна, ён будзе са мною,
Пакуль жвiр не засыпле мне вочы.
© Copyright:
Надежда Чмара, 2016
Свидетельство о публикации №116042609574