Переводы стихов Дмитрия Нилова

Евгений Буданцев
Переводы стихов с Белорусского языка на Русский для второго тура международного литературного конкурса "Берега дружбы".

Осеннее.

Лето прошло. Пожар, -
Ни тоски, ни печали вскользь.
Листья овили фонарь,
Паутинную сеть набросив.
Туман проглотил аршин,
За туманом пути кремень,
За дорогой остался тын,
Покосился немного за день.
Стынет тень моего весла,
Осень каплей дождливой в лёт
По душе моей проползла,
Не оставив мажорных нот.

ВОСЕНЬСКАЕ

Прайшло лета. Пажар, -
Ні нуды, і ні смутку.
Лісце віла ліхтар
Павуціннем не хутка.
З'ела смуга аршын,
За смугою – дарога.
За дарогаю тын
Пакрывіўся трохі.
Стыне цень ад вясла…
Восень кропляй дажджлівай
Па душы папаўзла
Без мажорных матываў.



В Турове.

В небе сказочно плывет
Дух природы нерушимый:
Вглубь полесья Припять ждет,
Млечный путь рисует зримый.
От горы к могилам шел,
И молитву повторяя,
Я мечтал здесь, как крестом
Нас Кирилл объединяет.
Каждый шаг теперь, как сон.
По святой земле скитаюсь...
Божий знак... Мне послан он.
Строки те запоминаю...


Ў ТУРАВЕ

Ў паветры казачна плыве
Дух прыроды некрануты, вечны:
Углыб Палесся Прыпяць тут заве,
Намаляваўшы шлях нябесны, млечны.
Ад гары да могілак прайшоў,
Надалей малітву паўтараю,
Мару так, каб і сваім крыжом,
Ахрысціў Кірыла, ён яднае.
Кожны крок па Тураву, як у сне,
Па святыні ў роздуме блукаю…
Усявышнім знак падараваны мне:
Гэтыя радкі, што запалі ў памяць...



Ночь, и темнота в купе.

Ночь и темнота в купе,
Мы в пути вторые сутки.
Родная спит, и нет нигде
Слаще и милей голубки.
Гусь и Татарстан, Уфа...
Степи, горки, да равнины.
Ах, чудесная строфа...
Это для жены любимой.
Омск и Барнаул, Свердловск...
Каждый раз я здесь, как в первый,
Вижу листьев сладкий воск,
Образ осени нетленный.
Ночь, и россыпи из звезд,
Выше - только отблеск лунный.
Впечатления я вез,
Снам моим подарок чудный...

* * *

Ноч, і цемра ў купэ,
Суткі другія ў пуці.
Мілая спіць. І нідзе
Лепш за яе не знайсці.
Гусь, Татарстан і Ўфа,
Стэпы, раўніны, узгоркі…
Цудоўная гэта страфа –
Усё для каханай жонкі.
Омск, Барнавул і Свярдлоўск.
Тут для мяне ў першы раз:
…Лісцьеў чароўны воск,
Восені рускай абраз.
Россыпы зорных нябёс,
Месяцу бляскі вышей.
Я жа ўражанні вёз,
Каб запаўняць імі сны...


В берлоге

Спит зимой в берлоге мишка,
Рядом задремала книжка,
А весна стучит в оконце.
Над снежком запело солнце.
Вдруг, светлее стал домишко.
-Посмотри в окно, глупышка. -
Мать будила медвежонка.
- В печке вкуснота печется.
Столько спать... Дрянна привычка.
Погляди, твоя сестричка
Съела лакомство свое,
И щебечет, словно птичка:
"Может, тоже пожуешь?"
Спозаранку глянь, на ветке,
Наша белочка-соседка,
Шьет себе хвостом юбчонку.
Очумелая девчонка.
У сороки вон - кораллы,
Все с собой, чтоб не украли.
Беленькой была зайчиха,
Нынче в сером вся, франтиха.
Не ленись, давай-же, Мишка, просыпайся!
И на травке первой поваляйся.

У БЯРЛОЗЕ

У бярлозе спiць узімку Мiшка,
Побач – задрамала яго кнiжка.
А вясна пастукала ў аконца,
За мяцелiцай – заззяла сонца.
І святлее раптам наша хатка...
– Паглядзi ў аконца, немаўлятка, –
Мацi будзiць Мiшку i смяецца, –
Тут, у печцы, смаката пячэцца.
Спаць да лета – дрэнная ўжо звычка!
Ты зірні: прачнулася сястрычка,
З’ела свой ласунак i шчабеча:
“Цi не хочаш снедаць, мой хлапеча?”
Зранку, глянь, вавёрка на галiнцы
Шые хвосцiкам сабе спаднiцу.
У сарокi ў дзюбе вунь – каралi:
Носiць iх з сабой, каб не укралi.
Беленькай была зiмой зайчыха,
Зараз ходзiць шэраю, францiха…
Не лянуйся, Мiшка, прачынайся,
I на першай траўцы паваляйся!

 

Цирк на дроте.

Вся эта жизнь, как цирк на дроте,
Почти как акробат в полете.
Не масло, а прогорклый творог,
Где зло смеются те, кто дорог.
А враг-то, сладенько смеется,
И другом старым назовется
И друг, и враг, теперь - две маски.
Одно лицо житейской сказки.

***

Жыццё, напэўна, цырк на дроце,
Цi акрабат, якi ў палёце.
Не масла, а прагорклы твораг,
Дзе сябра кпiць, нiбыта вораг.
А вораг – соладка смяецца,
I сябрам даўнiшнiм здаецца.
I сябра з ворагам – дзве маскi,
Двулiкi твар жыццёвай казкi…


Воспоминание.

Я сохранил воспоминание, сирень
Последней каплей в тот дождливый край.
Я сам с собой, смотрю на фото с ней.
Блуждаю сумрачно, потерянный в мечтах.
Но застучал потом на сердце долгий день,
В котором мы купаемся вдвоем.
Забыл стихи и ворох прочих дел,
И песню нежную со временем завел.


УСПАМІН

Захаваў аб ёй бэзавы ўспамiн,
Як апошнюю кроплю з даждлiвага краю.
Фатаздымак. I з iм я адзiн-на-адзiн,
Разам з марамі ў памяцi змрочна блукаю.
Ды пастукаў у сэрца знянацку цяпер
Доўгі дзень, дзе купаюся з любаю разам.
Адарваў я ад вершаў пагляд, ад папер,
Зацягнуў сваю песню, што склалася з часам…