Дваццаць пяць квадратных кіламетраў
Польскі лагер смерці занімаў
Печы, крэматорыі, баракі
Кожны жыхар Любліна спазнаў
Тут у немцаў жорсткі быў парадак,
Усе баракі збудаваны ў рад,
На бараках выразны ёсць нумар,
Тут забойства былі , як абрад
З цыркулем, з лінейкай, пралічылі
Шлях, ад карантыну, да печэй ,
Выразна, чарцілі на паперы,
Па навуцы, бойню, для людзей
Падзялілі лагер, на раёны
Строгасцю, тут славілася ўсё
Ў цэнтры поле, шыбеніца- смерці
І жыла эліта ў паласе
Усе дарог там, забрукаваны,
Ўся трава, падстрыжана вакол
Кветнікі і кветкі расквіталі
Крэслы, растауляліся акол
Жудасна было, у раёнах іншых
Што фашыст з людзьмі там, вытвараў
Там гарэлі печы крэматорый
Там фашыст, людзей жывых знішчаў
Із краін, зняважанай Еўропы,
Із канцэнтрацыйных лагерэй
Тыщчами, зняволеных вазили,
Яны были ежай для печэй
У лагер тых прывозілі, хто выжыў
Рускія былі і латышы
Былі ўкраінцы і палякі
Сталыя і нават малышы
Нельга усіх забіць із аўтамата
Збудавалі камбінат смерцей
Вось такі маньяцкі зверскі метад
Каб скарыць, Еўропу і людзеў
Чалавек, патрапіў у Майданэка
Бачыу, як і х спальвалі ў печах
Як збівалі, насмерць чалавека
Як боўтаўся нумар на мошчах
Білі там, зняволеных, лічылі
Абавязкам, доблесцю, сваёй
Ботамі іх білі прама ў глотку
Білі аб сцяну, іх галавой
Забівалі палкамі, да смерці
Голых жанчын білі, па саскам
Мяса выразалі з ягадзіцы
І давалі, малым шчанюкам
Здзекавалісь немцы над народам
Напалову рвалі дзяцей, мам
Разарваўшы кідалі ў печку
І сушылі рукі свае там
Дзень і ноч, дыміўся крэматорый
Тысяча чатырыста у дзень,
Чалавечых, елі печы трупа,
Там вісела смерці чорна цень
Ў камерах людзёў душылі газам
Печы не успявалі іх паліць
Крумкачы, кружыліся, крычалі ,
Хто, за гэта ўсё, будзе плаціць
У Крембецкім лесе, што тварылі
Тышчамі тапілі ў равах
Палкамі сяклі і бізунамі,
Спальвалі жыуцом на вогнішчах
Распраналі ўсіх людзей нагола
Усіх мужчын, жанчынаў і дзяцей
У роў глыбокі клалі ў шарэнгі
Трамбаваў іх трактар паямчэй
Енчыў роу, крычаў і трапятауся
Кроў людзей, змяшалася з зямлёй
І магіла-смерці Майданэка
Ў памяці застанецца людской
Зноў дзьме вецер нам із Майданэка
Памяццю, пра лагер, тых смярцей
Вось мемарыяльна висиць дошка
Сціпленька напісана не ёй
"Мільёнам ахвяраў, закатаваных нямецкімі
злачынцамі на Майданэке і ў Замку
6 жніуня 1944 года. Польскі народ»