Вакол усё жыве, чуецца гул аўто,
Міма праходзяць мне незнаёмыя людзі.
Перад вачыма жыццё плыве…
Быццам усё добра, але нешта не то.
Гэта ты вінаваты, халодны студзень!
Студзень , ты апрануў наваколле
У срэбранае нежывое адзенне.
Студзень, прашу цябе, не трэба цудаў болей!
За якія грахі я праходжу гэта збавенне?
Цемра маёй цішыні, нейкі скразняк патушыў вугалёк,
Ніякага свету даўно я не бачу.
Чатыры сцяны і ніводнай жывой душы,
Толькі пляце павуціну ў куту мой сябра павук,
А слёзы не кацяцца, даўно я чамусьці не плачу.
Студзень, ты апрануў наваколле
У срэбранае нежывое адзенне.
Студзень, прашу цябе, не трэба цудаў болей!
За якія грахі я праходжу гэта збавенне?