Небо на тропку роняет снежок суховатый,
Месяц лишь выплыл – и в серую тучку нырнул.
Дремлют, в садах притаившись, печальные хаты.
Вечер задумчивый в сумрак дворы окунул.
Где-то в окне огонёчек дрожит и трепещет,
Звёздочкой тусклою в темень ночную плывёт.
Мягким теплом обнимает надежда за плечи:
Спит деревушка, а утром опять оживёт.
Завтра рассвет белым дымом потянется в небо,
Лягут по снегу к колодцу тропинки следов.
… Спи-отдыхай, моя родина, завтра поведаешь,
Как одинаковы судьбы у всех стариков.
Вёсцы маёй
Клавдия Семеновна
http://www.stihi.ru/2015/12/21/6382
Неба на сцежкі цярушыць сняжок сухаваты.
Месячык выплыў і ў шэрую хмарку нырнуў.
Дрэмлюць, у бэзах стаіўшыся, сумныя хаты.
Вечар задумлівай цішай двары ахінуў.
Недзе агеньчык трапеча ў аконцы дрыготкі,
Зорачкай цьмянай у цемру начную плыве -
Мяккім цяплом абдымае надзея за плечы:
Спіць мая вёска. І раніцай зноў ажыве!
Заўтра світанак дымкамі пацягнецца ў неба,
Лягуць па снезе да студні слядоў ланцужкі!
… Спі, спачывай, мая вёска. І плакаць не трэба.
Лёс жа старэчы ва ўсіх адзінокі такі.