Сядзяць бабкі дзьве на лаўцы
Размаўляюць дзень пра моладзь
Сядзіць з імі дзед Мікола
Не гаворачы ні словы
Што ў нас цяпер за моладзь
У царкву ніхто не ходзе
Із вучобай не сябруе
Ды із працаю не узгодзе
Хто карміць дзяцей іх будзе
Кажа Ганна ціха Мані
Дый якія дзеці ў блудзе
У бацькоў тых будуць пані
Так мяркуюць дзьве сяброўкі
Галаву задраўшы ў неба
Не дай Бог шчэ паўміраюць
Без адзення і без хлеба
Ім адказвае Мікола
Ен салдат вайны хаджалы
Гаварыць доўга не любіць
Вось адкказ яго удалы
Замаўчыце вы бабулі
Абгаворваць із не трэба
Будуць малодзі кашулі
Хопіць моладзі і хлеба
Сама моладзь усё здабудзе
Скорыць космаса прасторы
Паглядзець далей што будзе
Залатыя даўбы горы
Наша моладзь сення сіла
Гэта будуча краіны
Так што бабкі памаўчыце
Моладзь з каменя не із гліны