Пераклад верша Леанида Севера

Оксана Ярошенок
СОСНОВАЯ  12

Я  много  бродил  по  тернистым  буграм
Тоской  перепаханных  мыслей,
Стою  возле  дома,  где  жизнь  –  пополам,
Где сладко   бывало  и  кисло.
Из  окон  когда-то  соседских  квартир
Мне  слышится  детства  сопрано,
Мальчишками  мы  зачитали  до  дыр
«Айвенго» и «Два  капитана».
А память уносит на новый виток
В  беспечно-шальные  семнадцать...
Пора бы и вдоль, но иду поперёк
И  сына  учу  не  сдаваться!
Разбуженной  юности  нежный  этюд
Узором  на вечности  пяльцах –
И  девочка  с  мальчиком  снова  идут
В  своё: «Буду  ждать!  Возвращайся…»
Здесь  время  застыло  в  листве  тополей,
Хоть  старость  наморщилась  букой.
Жаль!  Тщетно  ищу  прежних,  школьных  друзей
Среди  пробегающих внуков…
Но чувствую  тёплый, не  гаснущий свет
Добра и родительской ласки,
И  вижу  сквозь  мутное  зеркало  лет,
Как  мне  улыбается  счастье...

САСНОВАЯ 12

Па  ўзгорках  самотна  блукаў  тут  і  там
Я  дум узараных  чародкай.
Ля дома стаю,  дзе жыццё папалам,
Дзе кісла было і салодка.
Вось з вокнаў кватэры, знаёмых такіх,
Ліецца  дзяцінства  сапрана,
Да дзірак чыталі тады хлапчукі
«Айвенга»  і «Два  капітаны».
І  скрозь  успамінаў  густую  смугу
Імчуся ў  шалёных сямнаццаць.
І  поперак  крочу ,  бо  ўздоўж  не  магу,
І сына вучу не здавацца.
Былога юнацтва  ласкавы эцюд
Узорам на вечнасці пяльцах.
І хлопчык з дзяўчынкай здзяйсняюць маршрут
Туды,  дзе  чакаць  і  вяртацца.
Тут час прыпыніўся між дрэў на вякі,
Хоць старасць працягвае рукі.
Дарма  вас шукаю,  сябры-хлапчукі,
Між  нашых  маленькіх  унукаў.
Але  адчуваю  увагу  бацькоў,
Пяшчоту,  што  радуе  сэрца.
І  бачу:  скрозь мутнае  люстра  гадоў
Далёкае шчасце смяецца…