В сферичных зеркалах на небосводе
Обвалы звёзд и ровный свет снегов.
Текут луной расцвеченные воды,
На волю выходя из берегов.
И свет скользит, пронзая расстоянья,
Есть даже в пустоте его следы,
Что молниями ширятся среди
Саморожденья и самосгоранья.
Из века в век бессмертие плетётся –
То обвивает нитью веретёнце,
То рвётся, изогнувшись, как дуга,
Как эта высь холодная, немая,
Как эти воды, что границ не зная,
Вширь растекаясь, ищут берега.
Перевод с белорусского
Уладзiмiр Някляеў
***
У сферных люстрах плаўных небасхілаў
Абвалы зор і роўны рух снягоў
Пад поўняю, што вёслаў не згубіла
Над водамі, што выйшлі з берагоў.
Свет шырыцца да незанятых ніш
I пустату закідвае насеннем,
Што прарасце маланкамі
паміж
Самаз'яўленнем і самазнікненнем.
Бясконцае ствараецца бясконца -
То скручваецца ў ніць на верацёнца,
То рвецца на спіралі і кругі,
Як гэта высь халодная, нямая,
Як гэта плынь, што берагоў не мае
I шырыцца – шукае берагі.