Ёсць хлапчына у Магілёве,
И завуць яго Пятрусь.
Партрэт яго я, вам, панове,
Намаляваць хоць не бярусь,
Бо мастацкага таленту
3 дня народжання не мау;
І перш папаушаму кліенту
Я наадрэз бы адказау.
Але скажу вам па сакрэту,
Я з ім ня доуга пражывау.
Дзве зімы, а мо два леты
У яго хаце начавау.
За гэты час уцяміу крыху,
Што гэта хлопец не упрамах:
3 любых пацемак знойдзе выхад,
Малюе, шые, крые дах.
Ён што задумає, то зробіць
I што захоча, то знайдзе,
За хвост жар-птушку табе зловіць,
І у цяжкій час к табе прыдзе.
Ён вельмі любіць пець у хоры, —
Ён табе тэнар, ён и альт.
Гатоу загнать як мыша у нору,
Хто у гэтай справе не упарт.
Хто так — з пляча, ці праз калена,
Абы так ротам пазяхаць.
Давід-прарок сказау, што трэба
З вялікім воклічам спяваць.
Ды так, штоб сэрца абамлела...
У таго, хто слухає цябе,
Штоб і яго душа запела
Ва унісон душы твае.
Ящэ ён вёску Прыбар любіць,
Дзе нарадзіуся ён и жыу,
Дзе сваю маці і бабулю,
І бацьку з плачам зхараніу.
Дзе у рэчку косы апусціла,
Стаіць плакучая вярба:
Нібы і ёй жыцце ня міла,
І давіць страшная журба.
А салавей на золку у лесе,
Разсыпау бісерьі рулад,
Ён хоць бы раз дзюбу павесіу—
Заусёды з песняй, заужды рад.
Жыццё адно усяго на свеце,
А салауём не праспяваць:
Раусці прьіходзіцца мядзведзем,
Або як голубы стагнаць.