Мой любы дзед, мой слаўны ветэран,
Пра службу мовіць быў ты не ахвочы.
А колькі ў сэрцы незагойных ран
Мне расказаць змаглі хіба што вочы.
Я зазірнула ў гэту глыбіню:
Там горкіх слез невыплаканых мора,
Там рэкі болю, жалю і агню
І дзікі крык, і ,безумоўна, гора.
Ты сціплым быў,медалі не насіў,
Ты наш герой, табою ганаруся!
Дяцей, унукаў, родны край любіў,
Дастойны сын матулі-Беларусі.
Разумны працавіты чалавек…
Балюча, родны, што цябе не стала.
Прайшоў вайну, пражыў амаль што век.
А я цябе так рэдка абдымала…
Я прычакаю новую вясну
І, як заўжды, прыйду да абеліска,
Каб не забыць пра страшную вайну,
Што так далека і адначасова блізка.
Каб разам з землякамі памаўчаць
І памяці герояў пакланіцца.
Каб нам такога ж пекла не спазнаць.
Аб гэтым буду ціха я маліцца.