***

Па небу ціха зоркі рассыпаліся,
Бы хтосьці дзіўны рассцілаў абрус.
Чароўнай музыкай у сэрцы адзываліся
Твае напевы, продак-беларус!

Спяваў бярозкам вецер калыханку.
А я сядзела ціха ля акна.
І бэзу куст, што вырас каля ганку,
Шаптаў мне: “Не сумуй, ты не адна!

З табою Вера, Мова твая родная,
Cямья і Праца, толькі ты жыві…
Здаровая, здаецца. Не галодная.
І столькі пазітыву у крыві…”

Пайшла па сцежцы я, cлязінка пакацілася.
Ды ветрык-брацейка сагрэў мяне, абняў.
Я ціха-ціха Богу памалілася…
Каб тое, што я маю, не адняў…