сожаление

Александр Слащёв
                вначале было “да…”
                птичек белиберда.
                солнце. воды – слюда.
                ну и так да-
                ле-
                е…
                потом случилось “ша!”
                рощу покрыла ржа.
                ветер возник, кружа,
                листья круша,
                кроша,
                да,
                дождя – борода,
                да,
                утки, как на зада-
                ни-
                е…
                ну, и так да-
                ле-
                е.

                теперь тиха вода,
                особенно когда
                на гладь её (дрожа)
                ложатся
                невода
                деревьев,
                а волны, не спеша,
                стирают с голыша
                понятие “числа и времени”.

                и так было всегда.
                но тем ни менее,
                всю жизнь чего-то жаль.
                себя? мгновения?

                в объятиях пруда
                неповторимая дрожит звезда.
                шум камыша –
                вздох сожаления.