Самое приятное, когда тебя не просто читают, а заучивают наизусть те, кого ты совершенно не знаешь( без ку-ку,т. е. кукушка хвалит петуха...)Значит не зря сочиняла. Это и есть самая высокая оценка для меня. Случайно нашла в ютюбе декламацию этого стихотворения студенткой БГТУ. Спасибо Вам, дорогие!
https://youtu.be/NM_fjBGW01g
Краіны мае абеліскі
Блішчаць... Пра якую цану,
Галосіць над імі вятрыска,
Разказвае нам пра вайну.
Бясконца ідуць цугам людзі
Да гэтых каменных святынь,
І будуць ісці, пакуль будзе
Зіхцець гэтых зор калярынь.
Трапечацца вечны агеньчык,
Як сэрцы палёглых салдат,
Унучка чытае свой вершык,
Пра час, што не вернеш назад.
Пра дзеда, які не вярнуўся
Дадому з пякельнай вайны
У вёсачку, што ў Беларусі...
І хіба ж такія адны?
Іх многа! Не сотні!..Мільёны! -
Схаваны пад глыбамі пліт.
Жаўцяць пазалотай імёны,
Ахоўвае памяць граніт.
Стаяць абеліскі маўкліва
Здалёк. А падыдзеш бліжэй
Глядзяць, як жывыя, вачыма,
Схаваных пад імі людзей.
Фото интернет.