У Менскім скверы зухавата
Стаіць Марат Казей з гранатай.
Маўчыць. Але, здаецца мне,
Вось зараз ён як бамбане!
Вайна даўно ўжо спарахнела,
Ды пра герояў дбалі ўмела…
Іх навучылі праз вякі
Сціскаць з гранатай кулакі.
Пяялі песні, байкі, вершы:
Імя Казея – самым лепшым.
І вар’яцелі піянеры
Ад небывалага даверу.
Курсанцік “Першага атраду”,
Кідай, Марат, сваю гранату!
У тых, хто аж дагэтуль хціва
Хавае праўду па архівах…