Мы накрываем вочы далонямі,
Напоўненых жальбай, надзеей і смутку.
Хаваемся пад нябачнымі парасонамі
Ад прыбліжэння нялёгкай пакуты.
Ня цэнім кароткія моманты радасці,
Якія прыносяць звычайныя рэчы:
Вось сонейка ззяе, жыта калосіцца высокай якасці,
Першы крок робіць сын чалавечы.
Мы не звяртаемся да блізкіх за падтрымкай,
Лягчэй за ўсё адкрыцца незнаёмым,
Ня верым ў дабрыню бескарыстных учынкаў,
Шукаем падвохі ў кожным слове.
Мы аддаемся цалкам валюце,
Ставім прад сабой недасягальныя мэты,
Забыліся пра сэнс слова “даруйце ”,
Вешаем ў офісе свае партрэты.
Яны падобныя на абразы,
Якім павінны пакланяцца людзі,
А ў думках усплываюць мілыя вобразы……
Ратуйце саміх ад сябе, калі ласка, народ, ратуйце!