Сплин

Юна Марина
Постепенно и не спеша,
   Уходила куда - то душа,
        Там, где раньше жила она -
              Гулким колоколом пустота.
                Неприкаянный мечется свет,
                Липкий сон превращается в бред,
                Ядовитой змеёй тоска,
                Ручейком по щеке слеза.
                Утекает по капле душа,
                Оставляя дорожку - след,
                Вдруг - назад,
                Отчего же - нет?