Меня бывало загоняли в рамки,
учили с глупостью и ладить и дружить,
чтоб не скрипел я от житейской лямки
и научился жить - как надлежит.
Кто из любви, а кто из злости, говорили:
чтоб меньше слышал, меньше видел я.
Карали часто, да не укротили
и не смогли поколебать меня.
Я ощущал и камни из-за пазух,
и знал немало подлых и тупых,
но мук моих никто еще ни разу
не видел. Да и не увидит их.
Почти молчал и редко где перечил,
внутри себя я боль свою держал,
но не поганил облик человечий
и совестью нигде не торговал.
И пусть бывает тяжко и тревожно,
и жизнь порой сурова и груба,
но в рамки свои втиснуть меня сможет
лишь теснота соснового гроба.
Мяне, бывала, уціскалі ў рамкі,
Вучылі з глупствам ладзіць і дружыць,
Каб не рыпеў я ад жыццёвай лямкі
I каб вучыўся жыць — як набяжыць.
Мне, хто са злосці, хто з любві, казалі,
Каб меней чуў, каб меней бачыў я...
He раз мяне бязлітасна каралі,
Ды пахіснуць не здолелі ніяк.
О, я цярпеў няўдачы і абразы!
Я знаў нямала подлых і тупых!
Ды мук маіх яны яшчэ ні разу
He бачылі і не пабачаць іх.
Я больш маўчаў і рэдка дзе пярэчыў,
Маўкліва боль і крыўду я трываў,
Ды не паганьбіў гонар чалавечы, —
Сумленнем я нідзе не гандляваў.
I хоць бывае цяжка і трывожна,
Але дарога ў мяне адна.
I толькі ў рамкі свае ўціснуць зможа
Калісь мяне сасновая труна.
Чытаць цалкам: http://www.vershy.ru/content/myane-byvala-utsiskali-u-ramki