Не крануцца рукой, не дастаць нават маючы крылы,
І не быць нікаму цуда гэтага уладаром
Да яго неабсяжным, бясконцы дыван небасхілу,
Ззяе полымям ясным , і свет абдымае цяплом.
Сонца, сонейка, як без яго ў гэтым свеце,
Залатых прамянёў пацалункаў хапае на ўсіх,
І малююць яго ў светлых фарбах шчастлівыя дзеці,
і удзячны яму птушкі ў песнях вясновых сваіх.
А любові ў ім да ўсяго , да жывога бясконца,
З кожным новым світанкам яна шчыра грэе зямлю,
На блакітных шаўках , цуда- кветкай красуецца сонца.
І пакуль яно ззяе, я мару, імкнуся, люблю.