Лунная ртуть

Мирослава Рамс
Гобеленовый вечер
На плечи городу
Падал.

И  задернуты плотно
Шторы,
И настежь окна
В ночной июль.

Ветер треплет,
Как нервы,
Тюль,
И все кажется
Иллюзорно-
Крахмальным,
И все падает
Темноте на
Грудь.

И лунная ртуть
Разливает
Свет
По хрустальным
Бокалам,
Как сонный
Бармен,
Город флиртует
Со мной,
Чуть-чуть.