Дитя войны

Анатолий Павленко
Помнить  я  не  мог  войны  начало,
Хоть  смотрела  в  окна  нам  она.
Колыбель  тогда  мою  качала
Всхлипами  надрывными  война.

Нынче  времена  пришли  иные –
Тем  не  возвратиться  б  никогда. –
Говорят,  теперь  дитя  войны  я.
Право,  есть  над  чем  подумать…  да…

Знаю,  на  судьбу  роптать  не  стоит
Лишь  за  то,  что  нам  такой  дана…
Всё  же,  лучше  быть  бы  сиротою,
Чем  дитём  при  матери «война».