Петрарка. Сонет 339

Александралт Петрова
339

      Conobbi, quanto il ciel li occhi m'aperse,
      quanto studio et Amor m'alzaron l'ali,
      cose nove et leggiadre, ma mortali,
      che 'n un soggetto ogni stella cosperse:
      l'altre tante si strane et si diverse
      forme altere, celesti et immortali,
      perche non furo a l'intellecto eguali,
      la mia debil vista non sofferse.
      Onde quant'io di lei parlai ne scrissi,
      ch'or per lodi anzi a Dio preghi mi rende,
      fu breve stilla d'infiniti abissi:
      che stilo oltra l'ingegno non si stende;
      et per aver uom li occhi nel sol fissi,
      tanto si vede men quanto piu splende.
 

***

Свободный художественный перевод:

Небесные глаза всегда открыты,
Любовь нас учит, дарит крылья веры,
Показывая новое - хоть смертны,
Всё ж, звёзды тянут взгляды, как магниты.

Таят в себе немало лабиринты:
Бессмертия почувствовавший ветры,
Не гневом, а умом найдёт ответы -
Устал, зато надежды не разбиты.

Всё то, что я пишу, приносят волны,
Поскольку возношу молитвы Богу,
Отвешивая низкие поклоны.

Изящный, лёгкий стиль мне дан в подмогу,
Заверю тех, кто видеть суть способны:
Невидимым любуюсь я подолгу.

Иллюстрация из интернета.

http://www.stihi.ru/2014/04/13/6677